Πάνω στα βράχια, δυτικά της πεδιάδας του Λεωνιδίου, και σε απόσταση 6 χλμ. από αυτό, κρέμεται σχεδόν η Μονή της Σίντζας που είναι αφιερωμένη στον Άγιο Νικόλαο. Πότε ιδρύθηκε, άγνωστο. Αναφέρεται όμως σε πατριαρχικό έγγραφο του 1622 με την υπογραφή του Πατριάρχη Ιεροσολύμων Θεοφάνη. Σύμφωνα με τους μελετητές, η ανέγερση του μοναστηριού τοποθετείται ανάμεσα στο 1200 -1300.
Το μοναστήρι είναι χτισμένο μέσα σε βράχους.
Από τον ναό του Αγίου Νικολάου η θέα στον κάμπο του Λεωνιδίου είναι μαγευτική. Στη βιβλιοθήκη της Μονής φυλάσσονται μερικά χειρόγραφα Ευαγγέλια με διακοσμητικά γράμματα και μοτίβα. Σύμφωνα με την παράδοση, η βασιλοπούλα της Θήβας Ινώ, αδελφή της Σεμέλης, μητέρας του Διονύσου, ανέθρεψε στο σπήλαιο της Σίντζας τον ανιψιό της Διόνυσο – θεό του κρασιού, των σύκων και των καρυδιών.
Η επωνυμία Σίτζα ή Σίντσα ή Συντζώτοιχο, όπως το αποκαλούν οι Τσάκωνες και γράφεται σήμερα Σίντζα, προέρχεται από τη λέξη συκιά. Πράγματι η συκιά στα τσακώνικα λέγεται «ά συντζά» και η αγριοσυκιά λέγεται «αγροσυντζά» ενώ το σύκο λέγεται και «σούκο». Το μοναστήρι επομένως κάποτε λεγόταν του Αγίου Νικολάου της Συκεάς και στα τσακώνικα «τ΄ Άγιες Νικόα τα Συντζά». Επικράτησε το όνομα «της Συνζτάς» και αργότερα «της Σύντζας». Άλλωστε έπρεπε να ξεχωρίζει από το άλλο τσακώνικο μοναστήρι του Αγίου Νικολάου της Καρυάς, δηλαδή της καρυδιάς.
Σύμφωνα με μία άλλη άποψη, η επωνυμία Σίντζα προέρχεται από την τουρκική λέξη «since», που σημαίνει «κεραμένια» -εξάλλου όλα τα κτίρια του μοναστηριού είναι σκεπασμένα με κεραμίδια. Σε διαθήκη του 1819 η μονή αναφέρεται ως «Ινσίντζα».
Η μονή εορτάζει στις 8 Μαΐου, όπου και τελείται αγρυπνία. Επίσης εορτάζει στις 3 Οκτωβρίου στην μνήμη του Αγίου Διονυσίου και τελείται αγρυπνία στις 8 Σεπτεμβρίου.
Για να φθάσει ο επισκέπτης στο μοναστήρι, περπατά από τα Λεωνίδιο σε χωματόδρομο για μιάμιση ώρα, αν δεν θέλει να πάρει αυτοκίνητο.